Moniek: Leoniek, ik snap het gewoon niet meer. De vorige keer dat ik hier was dacht ik nog: nou, volgens mij kunnen we wel gaan stoppen, maar nu, pfoeh, dat gevoel is heel ver weg. Ik voel me weer zó waardeloos! De wirwar aan gevoelens. Zo herkenbaar en ook zo verwarrend. Je denkt […]
Lees meer
Paul: Ja weet je, mijn schoonfamilie is wel boos op me dat ik zo snel alweer een vriendin heb, maar ik moet toch verder? Mijn kinderen moeten toch ook weer een moeder hebben? Ik snap wel dat ze nooit meer hun moeder zullen hebben, maar toch wel een moederfiguur? Het geeft geen zin om […]
Lees meer
Roxanne: Wat een fantastische week was dit. Ongelooflijk zo snel als we een band kregen met elkaar. Wat is het bijzonder om met mensen te zijn die hetzelfde hebben meegemaakt en zo goed kunnen begrijpen hoe dit verlies voelt. Een reactie van een van de deelneemsters aan de lotgenotengroep in Belgie die ik […]
Lees meer
Suzanne: ik word er zo verdrietig van! Dan staat mijn zoontje van acht bovenaan de trap hartverscheurend te huilen. Hij kan dan weer niet slapen en het enige wat ik hoor is “ik mis papa zo!”. Ik zeg hem dat ik papa ook mis, maar het lijkt alsof hij mij niet hoort. Zo vreselijk […]
Lees meer
Johan: Natuurlijk staat iedereen voor me klaar, ik vind alleen dat ik het echt zelf moet doen. Ik kan toch mensen niet belasten met mijn ellende? De kinderen zijn mijn verantwoordelijkheid, het gezin ook. Tijdens de ziekte van Saskia heeft de omgeving al genoeg ingesprongen. Die mensen worden het ook zat. Ik hou ze liever […]
Lees meer