Wie zit er te wachten op mijn verhaal?

Ontwrichtend

Je maakt een overlijden mee. Misschien je partner, je kind, je ouder, zus, broer of iemand anders die je heel na staat.

Jij weet als geen ander hoe ontwrichtend een overlijden is. Het hakt erin op een manier die je nooit had kunnen bedenken!

Vlak na het overlijden deel je je verhaal. Er wordt naar gevraagd, door iedereen die je tegenkomt. Misschien word je er in het begin ook wat ‘moe’ van. Wéér hetzelfde verhaal. Tegelijkertijd kan je het honderd keer vertellen.

Wie luistert naar mijn verhaal?

Na verloop van tijd merk je dat je jouw verhaal, of delen daarvan, niet nog een keer vertelt aan de mensen die het al hebben gehoord. Je wordt jezelf heel bewust van het feit dat zij het verhaal al kennen. Ook het delen van facetten van je rouw wordt steeds lastiger. Je denkt dat anderen het niet willen horen. Of misschien heb je dat ook wel gemerkt? Dat men ongeduldig wordt bij jouw verhaal? Of ongemakkelijk. Dat je het gevoel hebt dat ze liever het gesprek beëindigen?

Mensen willen vrolijke verhalen

Ik hoor vaak dat mensen me zeggen “maar op een gegeven moment zijn mensen het zat om te horen over mijn verlies. Mensen hebben geen zin in al die treurigheid”. We worden ons meer en meer bewust van de uitstraling die we hebben en van de sfeer die we overbrengen. Ik hoor ook wel dat mensen maar niet naar verjaardagen gaan omdat “de sfeer dan meteen verpest is”.

Het leven moet leuk zijn

Moet het leven alleen maar leuk zijn? Mogen we er niet zijn als we een donkere kant hebben? Wat maakt dat we die zo graag willen verbergen? In het begin van je rouw kan je niet anders dan die donkere kant laten zien, na verloop van tijd lukt het je steeds beter om hem voor de buitenwereld te verbergen. Maar waarom? Is dat de ‘facebooktijd’ waar we in leven?

Goedpraten

Wat mij de laatste tijd steeds vaker opvalt is dat we onze ‘ellende’ willen vergoelijken. We kunnen vertellen dat we een slechte dag hebben, of ons niet fijn voelen. Vervolgens gaan we doen wat wellicht voorheen anderen al voor ons deden, namelijk vergoelijken. “Maar het zal morgen wel weer beter gaan hoor”. Of, “ach het gaat wel over”. Wat is dit toch?

Rouw doet pijn

Rouwen doet pijn (en is vermoeiend en zwaar). Over die pijn mag gesproken worden. Bij wie kan jij je verhaal kwijt? Oeverloos. Hetzelfde verhaal. Nog een keer. Of bij wie heb jij het gevoel dat je altijd helemaal jezelf kunt zijn, of je nou verdrietig bent, boos, stil, down, vrolijk, of moe.

Je mag er zijn met jouw verhaal. Zo lang als je wilt. Als je mensen om je heen hebt die dit niet aankunnen, dan zijn het misschien niet de goede mensen! Hoe jammer en hoe verdrietig dat ook is. Zorg dat je mensen om je heen hebt bij wie jij de ruimte, de veiligheid en warmte voelt op jouw verhaal.

Wie wacht er op jouw verhaal?

Jij wacht zelf op je eigen verhaal. Schrijven erover, erop reflecteren, erover nadenken. Teruglezen. Met allerlei verdiepende oefeningen aandacht besteden aan jouw verhaal. Het kan! Je kunt het ook delen daarna met anderen. Hoe? Met Lutografie. Daar kun je hier meer over lezen. 

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl (met chatfunctie).

De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.