Wat doe je op de sterfdag


Vorig jaar op de sterfdag waren er zo veel mensen, ik kwam niet aan mezelf en niet aan de kinderen toe. Dat wil ik dit jaar niet meer, maar mensen vragen me wat ik ga doen en of ze welkom zijn.

Een thema wat vaker in de praktijk voorbijkomt. Dit keer via Caroline, ze naderde de tweede sterfdag van haar zoontje. 

Vorig jaar hadden ze besloten de mensen uit te nodigen die hen gesteund hadden de eerste tijd, maar uiteindelijk bleek de dag niet geworden wat ze ervan wilden.

Wat verwacht je van de sterfdag

Dit is een relevante vraag om over na te denken. Je zal de dag niet zomaar voorbij willen laten gaan, want het is een bijzondere dag, een dag die je de rest van je leven nooit meer zal vergeten. 

Het is een hele moeilijke vraag ook, want hoe weet je wat je wil verwachten? Je weet alleen maar dat het een vreselijke dag is, die je zo goed mogelijk door wil komen aan de ene kant, maar aan de andere kant wil je ook degene die bij jou is doodgegaan, zo veel mogelijk honoreren! 

Trial and error

Dat is misschien nog wel het beste kopje wat ik kan bedenken. Het is aan jouzelf, of aan jou en je partner of je gezin, om uit te zoeken wat werkt voor jou. Dat kan ieder jaar weer anders zijn. Zo kun je het ene jaar (net als Caroline) veel mensen uitnodigen en aan het eind van de dag denken: okay, wat dit nu wat ik wilde? Hoe heb ik me gevoeld? Ben ik in contact geweest met degene die dood is gegaan (want daar gaat het met zo'n sterfdag toch om)? 

Misschien voel je dit pas na een aantal weken en soms gebeurt het zelfs dat iemand het jaar daarna zegt: "toen de dag net voorbij was, voelde het erg goed, maar ik moet er nu niet aan denken weer zo veel mensen te moeten entertainen, ik wil nu rust voor mij en mijn gezin".

Alles is goed

Je kan het zo zien dat het 'jouw' dag is. Dat betekent dat jij mag doen wat goed voelt. Al zijn er goede vrienden die zeggen "nee joh, je moet toch niet op die dag alleen zijn?" of "hey niet zo veel mensen uitnodigen joh, dan ben je de hele dag alleen maar aan het zorgen". Jij mag doen wat voor jou goed voelt. Is een open deur, niet? Toch zul je ook herkennen hoe snel je gaat twijfelen als anderen dit tegen je zeggen. 

Dat betekent dus ook dat je tegen mensen mag zeggen "ik vind het erg lief dat je wil komen, maar ik ben toch heel graag alleen, zullen we afspreken dat als ik er op de dag zelf anders over denk, dat ik je dan bel?"

Wat je het afgelopen jaar deed, hoef je dit jaar niet te doen. 

Hoe kom je er achter wat goed is?

Maar hoe ontdek je nu wat je wil doen? Wat daar wellicht bij kan helpen is dat je dat ontdekt door heel stil te worden, en in contact te gaan met je gevoel. Uit je hoofd dus. Zou het je lukken om op een dag of avond, te gaan zitten, in stilte, geen afleiding (misschien een rustig muziekje) en voor je te zien hoe je de dag gaat invullen en dan heel goed opletten wat er in je lijf gebeurt? Misschien voel je ergens een spanning, een irritatie, een 'nee' gevoel. 

Overigens, dat 'nee' gevoel dat komt misschien al heel snel in je op, maar misschien duw je dat weg met je hoofd met "het is toch fijn als mijn vrienden komen?" of "het is toch fijn als ik alleen ben?". 

Of maak een moodboard en kijk wat de verschillende opties met je doen als je ernaar kijkt, misschien maakt dat jouw 'ja' of 'nee' gevoel duidelijker. 

Als je het niet weet? Kies iets en ga het doen. Je hebt (helaas) nog vele jaren om uit te zoeken wat werkt. Mijn ervaring is dat er op enig moment bij de rouwende als 'vanzelf' iets ontstaat wat werkt en prettig is. 

Wat kun je doen op de sterfdag

Er zijn, uiteraard, vele mogelijkheden. Ik zal er een paar noemen. Je kunt vrienden/familie uitnodigen voor koffie en daarna met z'n allen naar het graf gaan. Vraag hen iets mee te nemen wat symboliseert hoe zij denken aan de overledene, dat kun je achterlaten bij het graf. Hier zijn verschillende variaties in mogelijk, bij voorbeeld ook dat ze helemaal geen koffie komen drinken, of juist einde van de dag een borrel.

Je kunt vrienden en familie vragen iets op te schrijven van wat zij zich herinneren van de overledene, het liefst met een foto erbij, zodat je nieuwe herinneringen krijgt. Om het jouw omgeving makkelijker te maken, heb ik een paar jaar terug samen met Melanie de Moor (kunstzinnig therapeut) het boek "Blijf me bij" gemaakt. Een herinneringsboek waar voorbedrukte vragen in staan. 

Je kunt (in de samenstelling die je wilt) een wensballon oplaten. Let hierbij wel even op de regels in jouw gemeente hiervoor. Ook hier zijn variaties mogelijk: de zee op gaan en een 'message in a bottle' het water ingooien, een papieren bootje met een wens in loslaten op het water.

Je kunt samenkomen (met of zonder koffie/drank/eten) en vragen of iedereen 2 minuten iets wil vertellen over de overledene.

Je kunt zijn/haar lievelingsfilm kijken met een groep.

Andere mogelijkheden

Uiteindelijk is er veel mogelijk. De essentie van hoe ik altijd denk is: doe iets dat heel erg paste bij degene die is doodgegaan, of wat diegene leuk of lekker vond, doe iets wat jou in de toekomst gaat helpen (die herinneringen bij voorbeeld), koop iets wat de overledene jou heel erg gegund zou hebben, etc. 

Ik hoop dat ik je hiermee op weg heb kunnen helpen om een richting op te denken zodat jij jouw eigen weg kan gaan vinden! 

Hoe dan ook, net als jouw hele leven in rouw is het ook hier je weg in vinden.


Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.

De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.

Wil je meer informatie over rouw?