Waarom?
Omgaan met jeugdigen (vanaf nu spreek ik over ‘jeugdigen’ als ik de kinderen én jongeren bedoel) in rouw kan een hele klus zijn. Als ouder, maar zeker ook als hulpverlener.
Ik zit al twintig jaar in ‘het vak’ (mag ik dat zo zeggen?) en ik vind dat ik best wel kennis heb over jeugdigen en rouw. Dat heb ik niet zomaar gekregen. Ik heb veel jeugdigen (en hun ouders) gesproken en heb trainingen gevolgd.
Ik vind het fijn om de kennis die ik heb over te dragen.
Zo vertel ik over jeugdigen en rouw in blogs en in vlogs en plaatste ik laatst een vlog (zie voor meer vlogs en blogs Het Nieuwe Rouwen) over hoe je aan jeugdigen zelfdoding uit kunt leggen. De allerbelangrijkste boodschap daarbij is dat het kind niet hoeft te denken dat het door hem/haar komt of dat hij/zij niet lief genoeg was. We leggen suïcide uit als een ziekte.
Reactie op uitleg zelfdoding
Ik kreeg daarop een mail van Joyce. Heel lief dat zij de moeite nam om mij te mailen en mij te vertellen hoe zij het had gedaan met haar dochtertje. Ze heeft me ook expliciet gezegd dat ik haar verhaal mag delen. Dat doe ik ‘graag’ omdat ik denk dat ook anderen, met hele jonge kinderen, hier veel aan kunnen hebben. Ik heb namelijk in de vlog niet verteld over ‘het stofje’, wat ik normaal gesproken wel altijd vertel aan ouders om op het op die manier aan (jonge) kinderen uit te leggen.
Wat Joyce daarnaast ook nog eens heel goed heeft gedaan, is betrouwbaar zijn voor haar dochter! Ze beloofde namelijk er op terug te komen en deed dat ook!
Het verhaal van Joyce
Mijn naam is Joyce en ik heb een dochtertje van 7 jaar, Emmy. Emmy’s papa Dennis was mijn grote liefde, we zijn bijna 20 jaar samen geweest. Helaas door allerlei omstandigheden is Dennis in een depressie geraakt en heeft uiteindelijk op 27 november 2013 zelf besloten om uit het leven te stappen. Dit was 5 dagen voor Emmy’s eerste verjaardag. Emmy heeft hier dus geen (of niet veel) herinneringen aan.
Toen Dennis net was overleden worstelde ik heel erg met de uitleg die ik Emmy ooit zou gaan geven als ze vragen zou gaan stellen.
Ik had eerlijk gezegd verwacht dat dit nog heel lang zou duren maar een paar weken geleden was daar ineens DE vraag, gewoon tijdens het avondeten…… “mama, waarom is papa eigenlijk doodgegaan?”
Euh….. ik wist even niet wat ik moest zeggen en heb dit eerlijk benoemd naar Emmy. Dat ik het heel moeilijk vond om uit te leggen aan haar en dat ik daar goed over zou gaan denken en dan erop terugkomen. Dit vond ze goed.
Vervolgens heb ik eerst samen met mijn huidige partner (mijn tweede grote liefde) allerlei sites bezocht om informatie te verkrijgen (o.a. Achter De Regenboog). Ook heb ik een pedagoog om hulp gevraagd die Emmy kent.
Lang verhaal kort (zo kort mogelijk althans), ik ben bij mijn eerste ingeving gebleven.
Na een week heb ik op een rustig moment gezegd tegen Emmy dat ik het kon uitleggen.
Omdat Emmy zelf epilepsie heeft wilde ik niet zeggen dat papa ziek in zijn hoofd was, bang dat ze het op zichzelf zou betrekken omdat epilepsie ook een ziekte in je hoofd is.
Wat ik heb verteld is het volgende:
Iedereen heeft een stofje in zijn/haar lijf waardoor je blij kan zijn, kan lachen en kan genieten. Bij papa werden deze stofjes niet meer gemaakt en daardoor is hij overleden.
Ik heb gevraagd of ze het begreep en ze zei ja. Ze legt het nu ook aan andere mensen uit dus ik weet dat ze het ook echt heeft begrepen.
Voor mij was dit de meest “makkelijke” manier om een depressie uit te leggen aan een kind van 7. Maar pffff…. wat een helse week was dat voor mij zeg!!
Wanneer ze ouder wordt zal ik steeds meer en duidelijker kunnen uitleggen maar voor nu is het prima zo.
De vragen van jeugdigen
In Joyce haar verhaal kunnen we teruglezen hoe ‘het’ gaat met kinderen. Ze stellen de vragen waar ze aan toe zijn en nemen genoegen met het antwoord dat ze krijgen. Zoals Joyce al zei, ooit zal het verder uitgediept worden.
Het is net als kinderen die vragen waar de kindjes vandaan komen. Eerst vertel je “uit mama’s buik”. Prima. Dan willen ze weten hoe het kindje er in komt “door papa”. Prima. Vervolgens willen ze weten hoe papa dat dan doet “Met een zaadje”. Weer prima. Zo ontwikkelen de vragen zich verder.
Heb jij vragen over jeugdigen en rouw? Je kunt contact met mij zoeken, maar ook met Achter de Regenboog, zij hebben vijf ochtenden per week een telefonische adviesdienst en zijn per mail ook bereikbaar.
Tips
Hier drie tips hoe jij dat kunt doen bij jouw kind:
Tip 1: Als je even het antwoord niet weet, of bang bent dat je het niet goed doet, zoek hulp! Bel Achter de Regenboog. Zeg tegen jouw kind dat je er op terug zult komen. (Doe dat ook!)
Tip 2: Check of de boodschap is aangekomen. Vraag of het kind wil vertellen wat hij gehoord heeft. Zo kun je checken of hij het goede heeft gehoord.
Tip 3: Leg zelfmoord, zelfdoding of suïcide, uit aan de hand van een ziektebeeld. Denk daarbij aan het voorbeeld van Joyce. Blijf ook benoemen dat het geen ‘keuze’ was (“hij heeft er zelf voor gekozen” klopt niet) maar dat er geen andere weg maar mogelijk was om deze nare gedachtes of gevoelens te stoppen.
En nu?
Je doet het vast al heel goed. Mocht je daarover twijfelen, of kun je tips en tricks gebruiken, in mijn online training “omgaan met mijn kind in rouw” leer ik je de meest belangrijke dingen.
Het mooie nieuws is dat dat kan voor slechts €24,95. Klik hier voor meer informatie over mijn online training.
Voor hulpverleners is er op 2 en 3 juni een tweedaagse ervaringsgerichte training “Omgaan met kinderen, jongeren en verlies”. Deze geef ik bij de Sociale Academie Utrecht.
Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl (met chatfunctie).
De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.