Opruimen na een overlijden

Ik kan het niet. Nog niet. Maar ik weet ook niet waarom ik ze laat staan. Ik snap heus wel dat hij niet meer terugkomt en die pantoffels nooit meer aan zal doen. Maar toch. 

Claire vraagt zich bij mij in de praktijk af, of ze de pantoffels van haar overleden man moet weghalen. Dit had ze niet zelf bedacht, maar een goede vriendin had gezegd dat dit alleen maar pijnlijk was als ze iedere dag die pantoffels zag staan. Claire was gaan twijfelen of ze er wel goed aan deed dat ze daar stonden. Nu iedere keer als ze er langs liep dacht ze: “zal ik? moet ik?”.

Spullen van de overledene

Het is niet gek dat je de spullen van de overledene niet wegdoet. Dat is ook bijna niet mogelijk in het begin. Het is een vreemd proces. Je weet namelijk best dat hij (of zij) er niets meer aan heeft en dat hij ook niet meer terugkomt, maar de spullen weghalen doet iets. Het is net alsof je dan toestaat dat hij er ook niet meer zal zijn. De spullen van de overledene geven nog verbinding met degene die is dood gegaan. Die verbinding wil je vasthouden (en die mag je ook vasthouden). Je leven staat zo enorm op zijn kop, dat je er niet aan moet denken om nog meer veranderingen door te voeren.

Oordeel van de omgeving

Mensen die bij jou binnenkomen vinden er wat van. In eerste instantie niet. Snapt iedereen dat die pantoffels er nog staan. Dat je de spullen van jouw overleden dierbare niet wegdoet. Maar na een aantal weken kan dat anders worden. Ze kunnen bedenken dat die spullen jou van streek maken. Vaak merk ik dat het wel okay is als foto’s blijven hangen, maar als je meer foto’s ophangt, dan is dat misschien ook weer niet de bedoeling. Omdat jij ook niet weet hoe rouwen gaat, ga je je afvragen of je er goed aan doet om die spullen te bewaren. Wanneer moet je die kledingkast leeghalen (gelukkig ziet de omgeving dat dan weer niet)? Hoe lang kan je de foto’s laten hangen? Die jas aan de kapstok, hoe zit het daarmee?

Iedereen op zijn eigen manier

Het is een open deur: iedereen doet ‘het’ op zijn eigen manier. ‘Het’ slaat op rouwen. Maar ‘het’ slaat in dit geval op het wegdoen van de spullen van de overledene. Als iemand de kleding wel weg wil halen maar het heel moeilijk vindt, dat kun je beginnen met ze in een andere kast te hangen, die je misschien niet iedere dag opentrekt. Later zou je de kleding in een doos kunnen doen. Uiteindelijk blijft die doos misschien op zolder staan tot je ooit gaat verhuizen, het maakt allemaal niet uit. Ik ken ook mensen die twee weken na het overlijden alles weghaalden. Het was voorbij, de kleren zouden nooit meer gedragen worden, dus wat moet je ermee? Iedereen doet dit anders.

Jij bepaalt wanneer de spullen weggaan

Jij mag zelf bepalen wanneer je de spullen weghaalt. Je denkt nu misschien “ja natuurlijk mag ik dat zelf bepalen”. Voor mij betekent dit ook dat je voor jezelf mag opkomen als jouw omgeving denkt dat ze jou een goede tip geven hoe je om moet gaan met al die aandenkens. Je mag de omgeving hartelijk bedanken voor de tip(s) en zeggen dat je er over na zult denken en dat het voor nu voor jou niet goed voelt om het weg te halen. Dat je zelf wel aan zult voelen wanneer het je echt dwars gaat zitten, dat je er verdrietiger van wordt om ze te zien, dan dat ze je verbinden met degene die is doodgegaan.

De kamer intact houden

Als het voor jou goed voelt om de kamer intact te houden die behoorde aan de overledene, omdat het je kind is, of omdat het de werkkamer van je partner was, of hoe dan ook, dan is dat ook goed. Ik heb vaak gezien dat met het verstrijken van de tijd, die kamer ook een rustplek kon worden voor de nabestaande, dat daar weer even stil kon worden gestaan bij het overlijden. 

Terug naar Claire

Dit hele verhaal besprak ik ook met Claire. Ik zag de opluchting op haar gezicht. Ik nam de druk weg van het gevoel dat ze op ‘moest’ ruimen. Dat ze iets niet goed zou doen als ze niet met die spullen aan de gang ging. De keer daarna kwam ze en ze vertelde me:

Het was heel raar. Doordat het niet hoefde, kreeg ik opeens wat meer behoefte om ze juist wel op te ruimen. De pantoffels heb ik nu verplaatst naar de kledingkast. Daar staan ze op de bodem in de kast. De jas heb ik ook in de kledingkast gehangen. Het voelde goed. Maar meer doe ik nog niet. De foto’s laat ik gewoon hangen, wat een ander er ook van zegt.

Waar ik mee af wil sluiten, is dat je vertrouwen mag hebben dat het wel komt. Vaak op een natuurlijke manier. Als jij er aan toe bent. Mocht het nou zo zijn dat je de spullen hebt weggehaald maar dat het niet goed voelt? Dan zet, leg of hang je ze toch weer terug? Alleen jij kunt voelen wat jou helpt!

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.

De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.