Opluchting na overlijden

Lijden

Als jij dit leest en jij hebt ook iemand verloren na een ziekbed (ofwel fysiek ofwel geestelijk), dan kan ik me heel goed voorstellen dat je de tekst van Dyrde herkent. Ik heb haar naam eronder, omdat ze me zo vers in het geheugen ligt en de sessie met haar mij deed realiseren dat het goed is om daar ook eens een blog over te schrijven, maar deze soort zinnen komen vaak bij mij in de therapiekamer voorbij.

Als iemand ziek is dan wil je dat het lijden stopt. De enige manier die op enig moment nog over is, is door dood te gaan.

Dood stopt de pijn

Na het overlijden stopt de pijn. Het feit dat jij als naaststaande op dat moment wilde dat jouw lieve dierbare zou overlijden, is omdat je zo vreselijk veel van hem/haar houdt, dat je alleen maar wil dat de pijn stopt. Het is afschuwelijk om iemand, waarvan je zo veel houdt, pijn te zien hebben. Je kunt niets meer doen en het eindresultaat gaat ‘toch’ zijn dat die persoon doodgaat.

Euthanasie

Dat is wellicht ook zo fijn aan het weten dat er euthanasie bestaat. Je kunt dan voorkomen dat je door helse pijnen moet om dood te gaan. Dat je, wellicht, met nog wat aandacht afscheid kunt nemen van je dierbaren en andersom. Dat je niet bang hoeft te zijn voor hoe verschrikkelijk het einde kan gaan worden, omdat je weet dat je euthanasie kunt toepassen (als je dat geregeld hebt).

Emotioneel ziekbed

Dezelfde opluchting kan spelen als iemand zich suïcideert omdat het leven voor die persoon niet meer verenigbaar was met het leven hier op aarde. Vaak hoor ik dat nabestaanden dan ook opgelucht zijn (naast uiteraard de shock van dat het is gebeurd). Als je als naaststaande elke dag iemand geestelijk ziet worstelen, als je elke dag ziet dat iemand niet meer kan slapen, als je elke dag die persoon zo verschrikkelijk zijn/haar best ziet doen om deel te nemen aan het (gezins)leven, dan kan het best als een opluchting voelen dat zijn/haar strijd nu voorbij is.

Voor jou stopt ook iets

Niet alleen voor degene van wie je zo veel houdt stopt een strijd. Voor jouzelf zeer waarschijnlijk ook. De strijd die jij levert om zo goed mogelijk voor jouw dierbare te zorgen. Je best te doen dat hij/zij de laatste tijd hier zo comfortabel mogelijk door kan maken (als het om een fysieke ziekte gaat). En, als het om een emotioneel ziekbed gaat, ook je best doen om jouw dierbare in het leven te houden, hem/haar het mooie in het leven te laten zien. Wat voor jou in dat geval ook stopt is die verschrikkelijke angst dat je op enig moment geconfronteerd zal worden met politie aan de deur die jou vertellen: uw man/vrouw is dood, of de angst dat je thuiskomt en je jouw dierbare dood vindt. Dat dié angst verdwijnt kan ook als een opluchting voelen.

Schuldgevoel na opluchting

Dan na aantal maanden gaat de opluchting plaatsmaken voor schuldgevoel of schaamte. Herken je dat? Je bent uit de emotionele rollercoaster van de ziekte (nu zit je in een andere emotionele rollercoaster) en je ‘weet’ ergens nog wel hoe zwaar die tijd was, maar echt voelen doe je het niet meer. Dat maakt dat nu je verstand er weer bij komt en dan kun je echt jezelf heel oordelend toe gaan spreken: “wat ben je voor een gevoelloos mens dat je opgelucht was dat hij/zij dood was”.

Pijn heeft geen herinnering

We zeggen altijd ‘pijn heeft geen herinnering’. Jij kunt je nog wel herinneren dat het erg was, daar kun je woorden aan geven en ergens kun je je ook wel voorstellen dat het beter was dat hij/zij stierf (eerder schreef ik al twee blogs over zingeving).  Het gevoel van die aller- allerdiepste wanhoop en het aanzien van jouw dierbare die lijdt, dat kun je niet meer voelen. Juist dat gevoel maakte (toen) dat je wilde dat het voorbij was. Je wil dat de mensen van wie je houdt het goed hebben.

Een daad van liefde

De volgende keer dat je je wellicht schuldig voelt of schaamt als je terugdenkt aan het gevoel van opluchting, met daarbij eventueel dat je tegen jouw dierbare zei “ga maar, het is goed zo”, bedenk dan ook dat dit een uiting is van diepe, diepe liefde. Dat je op dat moment ver voorbij jezelf kon gaan. Het ging niet meer om jou dat je wilde dat jouw dierbare bij jou bleef (want dat wil je in feite toch?) maar het ging om de allesoverstijgende liefde: een ander van wie ik hou moet het goed hebben.

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.

De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.