Ik kan niet huilen

Verwachtingen

Als ik je eerder in je leven gevraagd zou hebben wat jouw verwachtingen zijn als iemand van wie jij houdt, dood zou gaan, dan denk ik dat je zou zeggen dat je stik en stik verdrietig zou zijn en de hele dag zou huilen. Zo heb ik zelf ooit gedacht dat als mijn man dood zou gaan, dat ik mij op de kist zou storten en met kist en al het gat van de grond in zou gaan. Niets bleek minder waar.

Controle

Als iemand doodgaat dan blijken nabestaanden zich behoorlijk onder controle te hebben. Of dit nou express is, of dat het overleving is, dat doet nog niet eens zo ter zake, feit is dat de omstanders vaak harder huilen dan de nabestaanden zelf. 

Ik troost de anderen

Hoe vaak horen we dit? Ik troost vooral de anderen. Zo herkenbaar! Anderen mensen huilen, 'storten in', zijn in paniek. Jij? Jij bent kopjes koffie, thee of glaasjes fris (of drank) aan het inschenken en komt met de zakdoekjes. Dat hoeft natuurlijk allemaal niet erg te zijn.

Waarom huil ik niet

Totdat er een moment gaat komen dat je je afvraagt waarom je niet moet huilen. Misschien bewaar je je tranen tot het moment dat je alleen bent. Misschien 'lukt' het zelfs dan niet. Niet kunnen huilen. Je zoekt naar manieren en je kan soms blij zijn als je een verdrietige film kijkt waarover je eens flink gaat huilen. Het is best vreemd. Ik denk ook niet dat het goed uit te leggen is aan anderen waarom de tranen soms zo diep weggestopt zitten.

Iedere traan staat voor de liefde

Helaas zou je je af kunnen gaan vragen of je wel genoeg van die ander hield? Als jij nou niet of weinig huilt en anderen huilen wel? Hoe zit dat dan? Het kan toch niet zo zijn dat je 'gewoon' 'zomaar' door kan gaan? Voelde ik niet genoeg? Ben ik stiekem opgelucht dat hij (of zij) dood is? Is het beter zo? Klop ik wel? Ben ik misschien niet in orde? Waar zijn mijn tranen? Met mijn tranen kan ik mijn liefde bewijzen.

Huilen doe je ook van binnen

Het zijn allemaal ideeën die je onzeker kunnen maken. Laten we eerlijk zijn, het helpt ook niet echt mee als je omgeving aan je vraagt "moet je nog huilen?". Overigens, dit is een vraag die bijna altijd aan kinderen wordt gesteld. Of: "ben je nog verdrietig?". 

Er zijn echter veel manieren om je verdriet te uiten. Misschien zit jouw verdriet in je boosheid verstopt? Of in je slapeloze nachten? Of in je gebrek aan eetlust? Je concentratieverlies? Het zit wellicht overal maar niet zo duidelijk als 'verdriet'.

Niks voelen

Soms voel je ook 'gewoon' niets of weinig. Dat is maar goed ook. Wat als dit overweldigende gevoel elke dag, de hele dag, bij je zou zijn? Dan kun je niet meer door. Dan kun je niet overleven en dan wordt het super moeilijk voor je om er te zijn voor je eventuele kinderen. 

Je brein beschermt je als het ware (vandaar ook het 'wattenhoofd gevoel'). Het zorgt ervoor dat in porties dit afschuwelijke gevoel tot je komt. Als het dan komt, dan kun je soms ook opgelucht zijn, want gelukkig, je voelt toch nog verdriet.

Rouw op jouw manier

Zoals ik al eerder schreef: jij weet precies hoe veel je van iemand hield. Dat hoef je niet te bewijzen, ook aan jezelf niet. Accepteer je gevoel, of soms je gebrek aan gevoel. Het is wat het is. Misschien kun je er ook heel even het 'voordeel' van zien: door weinig te voelen kun je wel je kinderen naar school brengen, of met je hulpbehoevende vader naar het ziekenhuis gaan, of je tante 200 km verderop opzoeken.

Alles wat jij voelt of niet voelt, is goed. Het zegt niets over jouw liefde voor die ander.

Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.

De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.