Hoe blijf je in rouw bij je kind
Suzanne: ik word er zo verdrietig van! Dan staat mijn zoontje van acht bovenaan de trap hartverscheurend te huilen. Hij kan dan weer niet slapen en het enige wat ik hoor is “ik mis papa zo!”. Ik zeg hem dat ik papa ook mis, maar het lijkt alsof hij mij niet hoort.
Zo vreselijk moeilijk als je merkt dat je kind lijdt onder het verlies van de ouder (in dit geval). Je voelt je machteloos en hebt geen idee wat je kunt doen!
Bevestigen van gevoel
Suzanne snapt dat Joep papa mist en daar verdrietig om is. Ze zoekt naar de juiste woorden om Joep te helpen. Ik denk altijd dat het mag beginnen met de bevestiging dat hij dit mag voelen. Wat best heel moeilijk is, want je denkt dat je je kind daarmee nog verdrietiger maakt, maar dat is vaak niet het geval.
Het gaat om het kind
Wat al snel gebeurt in rouw, is dat als een kind zegt dat hij zijn vader (of broertje, zusje, moeder, oma, opa, etc. mist) dat je als ouder zegt “ja ik ook”. Wat er dan bij het kind gebeurt is best een beetje ingewikkeld. Want het kan dan zomaar zijn dat jouw kind denkt: “o ja, mama (of papa) heeft het erger dan ik, laat ik mama maar helpen”. Ik hoor dit vaker van kinderen in de praktijk. Ze zeggen dan: “maar ik wil niet verdrietig zijn want mijn vader (moeder) heeft het al zo moeilijk. Het kind verbergt dan als het ware zijn rouw.
Rouw willen oplossen
In rouw wil je je kind helpen (niet alleen in rouw). Je wilt het overlijden goedmaken. Het is duidelijk dat dit niet kan. Iedere teleurstelling, of ieder verdriet of ander naar gevoel dat jouw kind laat zien, wil je wegpoetsen of oplossen. Helaas werkt dat vaak niet en door in de oplossing te schieten, ga je uit de verbinding met je kind.
Hoe kun je het aanpakken met jouw kind
Ik zeg altijd: luister met je hart. Op het moment dat je met je hart luistert, dan hoor je je kind ‘echt’. Wat er daarna gebeurt is vaak minder. Want dan wil je het gaan oplossen. Onze natuurlijke neiging als ouder. We willen goeie tips geven, een raad, de telefoon pakken om dat stomme vriendje eens even op te bellen. Noem maar op.
Helaas helpt dat niet. Sowieso helpt er niets in rouw. Jij kunt (helaas) niets doen om het overlijden goed te maken of terug te draaien. Dat is een enorme machteloosheid die je kunt voelen naar je kind toe. Overigens, jouw kind voelt zich net zo machteloos naar jou toe.
Erkennen, erkennen, erkennen en….. mond houden
Erken je kind in zijn gevoel. Bevestig dat het moeilijk is, dat het lastig is. Vraag of jij ergens mee kunt helpen. Of je mee kunt denken in een oplossing (zo die er al zou zijn). Maar vooral: blijf met je aandacht bij je kind, ga uit je hoofd (waar je in paniek oplossingen zit te bedenken), ga naar je gevoel, voel wat het verlies met jou doet (dat hoef je niet te benoemen want anders gaat het ‘over jou’) en van daaruit kun je empathisch reageren. Ik realiseer me dat dit een enorm psychologen-woord is. Wat we ermee bedoelen is dat je echt verbinding maakt met je kind, zonder oplossingen te zoeken. Dat je ‘gewoon’ bij hem blijft zitten, hem vastpakt als hij dat prettig vindt. Je in stilte met elkaar kunt zijn.
Terug naar Suzanne
Suzanne ging naar huis met een ‘standaard zin’ in haar hoofd: “oh, wat zal dat naar voor je zijn, vertel er eens over?”. Natuurlijk moest ze die zin zich eigen maken, anders had Joep gedacht “huh? wat is er met mama aan de hand”. Maar de keer daarna bleek dat het haar goed gelukt was.
Sinds ik vooral tegen Joep zeg dat dit heel naar moet zijn en ik hem vraag erover te vertellen, merk ik dat hij eigenlijk al snel zich beter voelt. Soms vertelt hij er meer over, soms heeft hij er niets over te vertellen. Pfoeh. Wat me vooral opviel toen jij mij die tip gaf, is dat ik zelf ook zo’n behoefte heb om zo benaderd te worden door anderen!
Ja, wat werkt voor het kind, werkt ook heel vaak voor onszelf!
Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.
De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.