Dankbaarheid in en na rouw
Nooit kunnen bedenken dat ik me zo dankbaar kan voelen. Had je mij 26 jaar geleden verteld dat ik weer zo gelukkig zou zijn en me zo dankbaar zou voelen voor mijn leven dan had ik me omgedraaid en je uitgelachen.
Lang geleden
Ik wil in dit blog echt iets persoonlijks met je delen. 26 jaar geleden stond mijn leven stil. Jos overleed, ik bleef achter met ons dochtertje van vijf jaar, zijn andere twee kinderen uit zijn eerdere huwelijk bleven achter bij en met hun moeder. Eerst voor hen het verlies door de scheiding toen het verlies door de dood.
Overleven in rouw
Ik moest de draad op gaan pakken. Maar zo voelde dat op dat moment totaal niet. Van de draad oppakken was geen sprake. Er was alleen maar sprake van overleven. Elke dag weer. Proberen mijn dochtertje op te vangen (wat ik natuurlijk niet kon, daar was ik zelf veel te verdrietig voor). Proberen houvast te vinden, dingen doen en/of kopen die mij een fijn gevoel zouden geven. Een nieuwe auto, het huis verbouwen, op vakanties gaan. Ik deed het allemaal en ja, dat gaf een fijn gevoel (tijdelijk) en was tegelijkertijd verdrietig.
Houvast in rouw
Wat zijn mijn piketpalen op de weg geweest die mij houvast hebben gegeven? Ik denk als allerbelangrijkste mijn echte goede vrienden die mij op bleven vangen, waar het ‘als vanzelf werd’ dat ik er Sinterklaas en Kerst mee vierde. Mijn twee lotgenotenvriendinnen die ik ontmoette op een weekend voor jonge weduwen en weduwnaars. We hoefden elkaar maar te bellen met de tekst “vandaag is zijn verjaardag” en we wisten genoeg van elkaar. Ook de therapeut die ik had gevonden voor mijn dochtertje, zij ging eerst met haar aan de slag, maar zag al snel dat ze met mij aan de slag moest! Dat is echt het begin van de weg omhoog geweest. Alhoewel, wat zeg ik, alles was uiteindelijk een stapje in de weg omhoog.
Nieuw leven
Op 4 april is mijn jongste dochter, die ik na het overlijden van Jos via een donor heb gekregen, 20 geworden. Weer een mijlpaal. Ik kan alleen maar met enorm veel dankbaarheid terugkijken. Terugkijken op de afgelopen jaren, op alles wat er zich in mijn leven heeft afgespeeld, over hoe en waar ik nu ben. Dat klinkt wellicht bizar. Ik ben natuurlijk niet dankbaar voor de dood van Jos, maar ik ben dankbaar. Dankbaar over waar ik ben gekomen en hoe ik er ben gekomen.
Dat gevoel van dankbaarheid is al dagen bij me en wordt denk ik mede gevoed doordat die jongste nu 20 is geworden en dat ik samen met haar en mijn oudste dochter (van Jos), ondertussen 31, dit vier in Disneyland Parijs, waar ik ook haar 10e verjaardag heb gevierd. Met z’n drieën.
Alles klopt
Ooit was ik bij een week long retreat van Dr Joe Dispenza (ik ben fan) en tijdens een vijf uur durende meditatie was er een moment waarop alles in de meditatie samenkwam. Ik kan het niet goed vertellen, maar het moet zo’n moment zijn dat je meemaakt als je doodgaat. Alles wat zich ooit in mijn leven had afgespeeld kwam samen in dat ene moment. Een verdichting in tijd zou je kunnen zeggen. Het enige wat ik kon voelen op dat moment was liefde en dankbaarheid. Alles ‘klopte’. Alles bleek en was precies goed zoals het was!
Voor de toekomst
Voor iedereen die dit leest en voor wie dit nog onvoorstelbaar is, ik kan alleen maar hopen dat er ooit een moment komt in je leven dat je ook zo kunt kijken naar waar je staat. Dat je trots kunt zijn op jezelf, op hoe je het hebt gedaan en hoe je het onverdraaglijke hebt leren verdragen!
Wil jij meer weten over de lessen “Omgaan met mijn kind in rouw”, of “Omgaan met mijn rouw”: klik dan hier.
Misschien wil je hier iets over kwijt of kan ik op dit moment iets anders voor je doen. Weet me dan te vinden via www.hetnieuwerouwen.nl.
De afbeelding van dit blog komt uit de Rouwkalender. te bestellen als scheurkalender of gratis beschikbaar als app.